Nee, de onverbreekbaarheid van het huwelijk is geen regel die door de Kerk wordt opgelegd en ze is ook méér dan alleen maar een culturele traditie.

Ze is ingeschreven in de zelfgave van de echtgenoten. Zonder dit onherroepelijk karakter van die gave, zouden ze zich immers alleen maar aan elkaar aanbieden. Een hart dat verliefd is weet dat heel goed. "Laat me niet alleen" *** is niet alleen maar het lied van een dichter : het is het geheime gebed van ieder die zijn vertrouwen schenkt. En nog meer dan dit gebed, houdt de echtelijke liefde deze belofte in: "nooit zal ik je vergeten." Aldus huwen zij. Voor goede en kwade dagen.

Gehuwden zijn dus onscheidbaar. En toch gebeurt het dat ze scheiden. Soms als gevolg van een groeiende verwijdering, waarvan ze zich zelfs niet eens bewust waren, soms als gevolg van een scheefgegroeide situatie die niet meer te herstellen is, of soms ook door een plotse breuk. Wat blijft er dan nog over, als er niets meer overblijft ? De oproep blijft. Je bent verantwoordelijk voor wat je hebt tam gemaakt, zei de vos tegen de kleine Prins. De andere kan naar de andere kant van de wereld vertrekken, of van uw wereld, en geografisch, psychologisch en geestelijk ver van je verwijderd zijn. Maar nooit zal hij of zij op een plaats zijn die buiten het bereik valt van de barmhartige liefde van het hart van Christus.

En dus ook van het jouwe, als je ook maar, hoe weinig ook, ontvankelijk bent voor de liefde van de Heer. En de gave, wat blijft daarvan over ? Die andere, waarvan je misschien zegt dat hij of zij geen geschenk is, is die nog een gave van God ? Of heeft God spijt van wat Hij gegeven heeft ? Laten we in geloof aannemen : “God komt nooit terug op zijn genadegaven noch op zijn roeping;” (Rom 11,29)

*** “Ne me quitte pas” Jacques Brel