152 alleenstaande echtgescheidenen kiezen voor
trouw aan hun huwelijkssacrament -
Banneux augustus 2012
Begin augustus had een 5-daagse retraite van de Communion Notre-Dame de l’Alliance (www.cn-da.org) plaats in Banneux: een jaarlijkse herbronning voor alleenstaande echtgescheidenen die ervoor kiezen om trouw te blijven aan de genade van hun huwelijkssacrament, ook na echtscheiding. Ze blijven dus achter hun ja-woord staan om te kunnen groeien op een weg van trouw, vergeving en hoop.
Ik ben zelf al jaren bij de Nazarethgroep – voor alleenstaande echtgescheidenen–, maar ik behoor ook al 12 jaar tot deze Franse Gemeenschap O.L.Vrouw van het Verbond (CNDA), die dit jaar uitzonderlijk de grenzen van Frankrijk heeft overgestoken om te komen putten aan de bron van de Maagd der Armen in Banneux.
Er waren ook 10 Belgen bij, waaronder twee Vlamingen. Vandaar dat ik er graag ook hier in Vlaanderen de aandacht wil op trekken. Op Cathobel.be verscheen een lovend artikel van Bernadette Lennerts, waaruit ik graag het volgende vrij samenvat:
“Trouw blijven na een (echt)scheiding lijkt absurd, en is zeker niet evident in een samenleving die steeds meer alternatieve samenlevingspatronen voorstelt en accepteert. De druk om ”opnieuw te beginnen” dringt zich in toenemende mate op. Maar, zegt één van de verantwoordelijken, wij vinden bij mekaar steeds opnieuw steun en bemoediging om op deze weg uiteindelijk vreugde en innerlijke genezing te ervaren.’
Al straalt de vreugde en blijdschap af van vele gezichten, het verheelt niet het lijden en de diepe verwondingen die een echtscheiding meestal achterlaat. Zeker bij diegenen bij wie het nog allemaal heel recent is, of die nog steeds lijden onder het “in de steek gelaten zijn.” ‘Daarom is het sacrament van de verzoening ook zo belangrijk, zegt een ander, om woorden te horen van waarheid, om te groeien in liefde en vergeving, zonder te vervallen in sentimentalisme.’
Waar komen die vreugde en blijdschap dan vandaan? Hoe kan je nu stralen als je noodgedwongen weer alleen in het leven staat?... ‘Langzaamaan bouwt men een intieme relatie op met Jezus of Maria, en er groeit dan een vrede, zachtheid en liefde in je hart, en een innerlijke vreugde die vanzelf naar buiten straalt.’
‘Ieder keer als we mekaar terugvinden, is het als een familiefeest, waarin plaats is voor het verhaal en de persoonlijke groei van eenieder. De intieme relatie met Jezus schept een verbondenheid die vreugde uitstraalt.’
E.H. Christophe Cossement, ziet zijn rol als een van de begeleidende priesters, als een aanmoediging voor de weg die deze mensen kiezen en die tegen de actuele stroom invaren: ‘Mensen die bewust alleen blijven na een echtscheiding, hebben nood aan bemoediging en steun, omdat ze vaak moeten opboksen tegen het onbegrip van hun omgeving. Voor hen wordt God een levenspartner, die zin geeft aan hun eenzaamheid, die Hij met zijn aanwezigheid ook bewoont.’
Heeft het zin om trouw te blijven aan een sacrament, dat er schijnbaar niet meer is? ‘Achter dit sacrament, staat de onwankelbare trouw van God’, verduidelijkt de predikant, dominicaan Antoine-Marie Berthaud, algemene geestelijke leider van CNDA. ‘God heeft ons geschapen om ons gelukkig te maken. Het huwelijk is het beeld van het opperste geluk, dat in ons hart is ingeschapen. God heeft gewild dat man en vrouw elkaar aanvullen voor hun beider wederzijds geluk. Onmin, onenigheid en onzuiverheid hebben dat beeld verstoord en ons hart verhard. Echtscheiding is het gevolg van die verharding.
(cfr. Mat. 19,8)”
Hoe kom je zo ver dat dat je je leven terug op de sporen krijgt na een mislukking ?
« Wees niet bang om u tot God te wenden, » gaat de dominicaan verder. Verwijzend naar Jezus’ ontmoeting met de overspelige vrouw, zegt hij : « Jezus veroordeelt haar niet, Hij zegt alleen : ga, en zondig niet meer ! Hij vergeeft haar zonden. Het is aan dié God dat ik mijn leven heb gewijd, het is aan die God dat de leden van de « Gemeenschap O.L.Vrouw van het Verbond » zich willen optrekken, waarmee ze zich willen verenigen, met wie ze hun weg van trouw willen blijven gaan, ondanks alle tegenwind en het gegrinnik van de wereld. »
De hulpbisschop van Namen, Mgr. Warin, die verantwoordelijke is voor de Gezinspastoraal in Wallonië was ook een dag aanwezig: « De pastoraal voor echtgescheidenen is niet gemakkelijk. In deze contekst wil de Kerk toch uitdrukkelijk haar dank betuigen naar deze Gemeenschap toe. Door haar trouw na echtscheiding, zegt ze iets over de onvoorwaardelijke blijvende trouw van God. Het heeft mij geraakt dat de mensen eerst hardop zeiden hoelang ze gehuwd zijn, vóórdat ze zeggen hoe lang ze gescheiden zijn. Voor hen houdt Gods genade niet op bij de (echt)scheiding. Zij blijven steunen op die genade en leven daarvan. God heeft een brug gebouwd om de rivier over te steken, maar velen geven er de voorkeur aan zwemmend door het kolkende water te zwemmen om de overkant te bereiken. », besluit hij.
Het heeft mijzelf heel erg verheugd dat deze jaarlijkse retraite dit jaar uitzonderlijk in België heeft plaatsgehad. Daarom heb ik graag van de gelegenheid gebruik willen maken om het initiatief bekendheid te geven ook hier in Vlaanderen. Als er lezers zijn, (echt)gescheidenen of priesters die zich aangesproken voelen om deze spiritualiteit mee te beleven,te steunen of bekendheid te geven, aarzel niet om contact op te nemen :
gsm : 0478 275 755 of Cette adresse e-mail est protégée contre les robots spammeurs. Vous devez activer le JavaScript pour la visualiser.